نـزن باران، نـــزن دیگـر دمــادم

که شیرازم پراست از آه و ماتم

نمودی دائـم‌ از سیل خـــروشان

دل دروازه قــرآن را پـر از غــم

هـر چند کــه آزرده شـدم در سختی

عیـد آمــد و یک سال دگـر بـدبختی

از بخت بدم در پس در منتظر است

بیچــارگی و بـــردگی و بی رخـــتی

شهره ی شهر غزل دار و ندارم همه هیچ؟

رقص ِ گلبرگ ترِ سیب و انارم همـه هیچ؟

دف به دف می زدم از هلهله بر سازِ غزل

آن همه زمزمه در نغمه ی تارم همه هیچ؟

قلبم از قهوه ی لب های تو شد پُر ضربان

تپش ِ سر زده در اوجِ قـرارم همه هیچ؟

بال و پر میزدم از فاصله ها مـوسم کوچ

در بهـاران سفــرِ چلچــله وارم همه هیچ؟

پـرده ی نی لبکم پاره شد از سوز و گـداز

بـر لـب نازک نی یـارم و یـارم همه هیـچ؟

کَر شد از ناله ی جانسوز شبم گوش فلک

پا بپای دف و نی داد و هوارم همه هیچ؟

دورم‌‌ از عطر بهارینه ینـوروز تنت

جشن بـر پا شدن عید و بهارم همه هیچ؟

عسلم،چهره ی رویایی ات از نور خداست

قاب خوش منظرپُرنقش نگارم همه هیچ؟